Zondag, 29 augustus. Vrije dag in Sexten-Moos.
We hebben vandaag een vrije dag, dus kunnen we die zelf invullen. Na de drukke reisdag van gisteren hebben we geen zin in 'alweer' een autorit/tochtje dus besluiten we te gaan wandelen. Langs de camping loopt een wandelpad richting Moos, dat pad loopt door het bos (zien we op Google Maps) en komt langs een kabellift
naar de Stiergarten met een hoogte van 2092 meter. Er zijn meer van onze groep die besloten hebben vandaag te gaan wandelen, we komen heel wat stellen tegen.
Met de kabelbaan naar boven is natuurlijk heel erg gemakkelijk en eenmaal boven is het utzicht geweldig, we zouden zomaar een rolletje vol kunnen schieten maar het
moderne rolletje krijg je bijna niet vol. We zijn zo afgeleid door de mooie natuur en vergezichten dat we bijna vergeten er foto's van te maken en zijn al bijna op weg naar het pad naar beneden als we die foto's dan toch nog maken. Na een meegebrachte lunch, gaan we echt op pad, het pad slingert zich onder de kabelbaan door naar beneden en is prima te bewandelen. Maar zo mooi als het begon, zo blijft het niet, van een gravel pad wordt het een bospad, de bordjes zijn nog duidelijk, we moeten pad 13 volgen maar bij de eerste kruising hebben we toch twijfels, met behulp van de foto van een kaart- gemaakt bij de lift - vinden we toch het goede pad. Na ruim
een uur langs een best stijl pad komen we bij een kruispunt waar de 13 en de 136 samen komen en een onbenoemde weg. We proberen een meneer in een auto om advies te vragen maar deze verstaat en spreekt
alleen Italiaans. Na opnieuw bestuderen van de foto van de kaart, kiezen we voor het pad links van het beekje. Het pad is heel stijl en we gaan echt stapje voor stapje naar beneden, we komen langs een oude watermolen die al heel lang buiten gebruik is, jammer. We komen gelukkig wel uit bij het volgende kruispunt op de foto-
kaart en komen we via de 3A in het dorpje Moos (of Moso zoals de Italianen het noemen). Al met al zijn we drie uur onderweg geweest, ja 600 meter dalen is geen gemakkelijk opgaaf. We hebben alletwee flinke spierpijn.
In Moos is alles dicht, er is geen enkel restaurant open voor een kopje thee of koffie of wat dan ook. Eindelijk, als we het dorp bijna uit zijn blijkt Il Leone als enige open te zijn, dus is het nu echt tijd voor een flinke pauze.
Maar met het bereiken van Moos zijn we nog steeds niet op de camping, we moeten weer de 13 zien te bereiken die langs de camping loopt. Gelukkig helpt de meegenomen TomT met het vinden van het begin van het pad, nu eerst weer naar het beginpunt van de kabelbaan en dan volgt het vanzelf. Na ruim een half uur zijn we weer bij de
kabelbaan en volgen we het zelfde pad als vanmorgen. Toch lukt het ons om verward te raken met een bospad, het helpt niet als we alletwee steeds twijfels hebben of we
wel goed lopen. En dan kiezen we voor 13A, maar zo blijkt na een tijdje, daar zijn we dus niet over gekomen vanmorgen, wat een slecht pad, allemaal wortels over het pad, waardoor het lopen echt heel zwaar en moeilijk is. Na weer een half uur zijn we weer terug op de camping. Al met al zijn we vanaf vanmorgen elf uur onderweg geweest tot vijf uur. Toch zijn we trots dat we dit volbracht hebben, maar een onsje minder had ons ook wel gepast.
Morgen hebben we een excursie met een lunch, voor nu welterusten.
Vrijdag, 30 augustus, Busreis Dolomieten.
Vandaag staan we al vroeg op, zeven uur, brrrr, wat een tijd en het is koud, 10 graden in de caravan. Snel badderen en ontbijten, om half negen vertrekt de bus. Het
is een bijna nieuwe bus, super lux. We rijden via Sexten en Dobbiaco de SS51 op waar we al snel stoppen bij het Unesco monument voor het werelderfgoed De Dolomieten. Hier zou het mooiste uitzicht zijn op de Drei Zinnen. Na deze korte stop gaat het verder en de ene bergtop na de andere zien we voorbij komen. Bij het
Lago di Landro stoppen we, het is tijd voor koffie en natuurlijk een paar foto's. Waar het hier eerder altijd zo druk was, is het nu stil, weinig restaurants zijn open, Corona tijd, gelukkig is de laatste wel open en dus rent iedereen daar naar binnen. Na een half uur is het tijd om weer verder te gaan. We gaan nu echt de
bergen in over de SP49 en gaan over de Col Sanct Angelo op 1757 meter, dan over de Passo Tre Croci 1809 m (Pas De Drie Kruisen, zo genoemd vanwege een dodelijk
ongeluk van een moeder met twee kinderen). We komen de de grote toeristische plaats Cortina d'Ampezze waar zelfs Olympische winterspelen gehouden worden.
Over de SR48, de ene na de andere hoge bergtop komt voorbij, langs Sanct Kassian, langs La Villa, langs Corvara, langs Arabbe, langs Canazei, langs Kollfuschg en terug naar La Villa. Maar als het dan één uur is, dan stoppen we voor een uitgebreide lunch: Groentesoep, Sla van het buffet, Gordonbleu met gebakken aardappeltjes en
Tiramissou toe, nog een drankje naar keus, een waar feest.
Weer in de bus en vervolgen de Sella route, ook bekend van de wielersport. We kunnen wel zeggen dat we de Dolomieten hier van alle kanten bekeken hebben, behalve van boven. Via de SS244 en de SS49 gaan we weer terug naar de camping waar we om half zeven zijn.
Danzij de rijke lunch hoeven we geen groot avondmaal te maken. Het was een rit van 220 km, wel een beetje veel - als we dan wat op te merken hebben.
Dinsdag, 31 augustus, Vrije dag.
Als je dan een vrije dag hebt, dan blijkt al snel dat er een heleboel kleine klusjes te doen zijn o.a. de was, rommel opruimen, foto's uitzoeken, website bijwerken,
overal een praatje maken, noem maar op.... Maar het is vandaag ook een dag met veel zon, een beetje wind en dus de stoelen buiten, tafeltje erbij en "dan is er koffie".
We hebben besloten er vanmiddag een uitje van de maken, een uitje naar Oostenrijk, ja, daar komen we net vandaan maar we hebben tijdens de reis naar hier geen kijkje
kunnen nemen in bv. Lienz, dus is Lienz vandaag het doel van ons uitje. Lienz is een oude stad met een kasteel, een Schloss en dus gaan we eerst daar even kijken. Helaas, het is alleen open van woensdag t/m zondag. Dus de stad in, op zoek naar de VVV, Mw. T wijst ons de weg maar het Fremden Verkehrsamt is verhuisd naar
tegenover het station. Gelukkig is er op het best grote parkeerterrein nog één plaats open en dat is voldoende, een euro in de parkeerautomaat en naar de VVV. Een vriendelijke meneer geeft ons een stadplattegrond en tekent er een korte route in. We lopen door een gezellige winkelstraat, bezoeken de Antoniuskerk, lopen langs de Isel, bezoeken de Francsicuskerk en komen uit bij een klein pleintje met een gezellig terras, dus koffie en thee. Nog vlug even een euro
in de parkeerautomaat en we hebben tijd om de hele hoofdstraat door te lopen.
Dan is het tijd voor boodschappen bij onze favoriete winkel, dan nog even tanken, want morgen is weer een reisdag.
Woensdag, 1 september, Reisdag naar Fucina de Ossana.
De reis gaat over een mooie route, deels over een snelweg en is 212 km. Daarom besluiten we eerst nog 'thuis' koffie te drinken. Natuurlijk doen we de nodige
voorbereidingen eerst, wc legen, afvalwater legen, vuiliniszakje en overig afval wegbrengen, spiegels en trekhaak aan de auto.
Het is kwart voor elf als we als laatste wegrijden van deze rommelige maar toch fraaie camping, op weg naar een 'nieuwe' camping waarvan we opnieuw weer moeten afwachten hoe daar de organisatie is en de voorzieningen. Het eerste deel van de reis gaat over de SS49 tot Brassanone, het is een optrekken en remmen en bochtjes
draaien door een fraaie natuur. Altijd gedacht dat Italianen stevige autorijders zijn maar de meneer of mevrouw voor ons haalt net 65 km/uur op een lege weg. Bij Bressanone gaan we dan de A22 op, een tolweg die we volgen tot Mezzocorona waar we op de SS43 gaan en de SS42 naar Fucine de Ossana. Heel snel is het allemaal niet
gegaan, want op de A22 rijden we eigenlijk in één hele lange file, soms 70, soms 80 km/uur. Eindelijk een parkeerplaats zodat we even een lunchpauze kunnen hebben, wel met zelf meegebrachte boterhammen.
Dan vervolgen we de weg, na de afslag bij Mezzocorona gaat het redelijk voorspoedig, soms zelfs 90 km/uur er voor. Maar als we op de camping aankomen, zijn we niet de laatste en zeker niet de eerste, er staan, zo te zien, zes caravans te wachten tot ze op het terrein mogen. Het knelpunt blijkt de administratie te zijn, ofschoon er drie jonge dames rondlopen schiet het maar niet op. Het duurt bijna twintig minuten voor we aan de beurt zijn onze gegevens te verstrekken, dan komt er een jongeman
op een scooter die ons naar de plaats brengt. Het is hier gewoon opvullen van voren naar achter, ook prima.
Nadat alles op zijn plaats staat is het al bijna tijd voor de typische reisbespreking, een soort achteraf bespreking, nee!, een bespreking van de volgende reis, de
reis over 4 dagen naar Porlezza.
Om zeven uur is het tijd voor een gezamenlijk diner in een zaaltje op de camping, ofschoon het zaaltje bouwkundig een feest is, is het qua accoustiek een ramp, het tettert en het tettert, het is vreselijk. Maar het eten is super, alles is precies goed en drankjes, keus uit wijn, bier, sinas en water. Het werd nog laat en heel
gezellig. Morgen een excursie.
Naar de volgende etappe